Marianne is alomtegenwoordig in officiële gebouwen, en men kan ze bestellen in de afgietseldienst van het Louvre. In 1970 kreeg Marianne voor het eerst een bekend 'gezicht' (pars pro toto): Brigitte Bardot. Na haar volgden nog andere bekenden, maar BB is de enige die ook op huiskamerformaat te verkrijgen is, zie hieronder het aanbod.
De officiële Marianne nr 9 prijkt in mijn eigenste huiskamer, waarmee mijn puberale fixatie op de opwindende filmster én mijn republikeinse opvattingen even fraai vorm krijgen.
De ondergang van het avondland wordt overigens tragisch duidelijk gemaakt door het hallucinante feit dat Brigitte/Marianne Bardot al diverse keren veroordeeld is voor het uiten van meningen die niet welgevallig zijn aan de gedachtenpolitie. (Zie hier.) En zeggen dat Marianne symbool staat voor de republikeinse vrijheid! Grrr.
Mijn eigen tweede keuze als Marianne zou zijn: Isabelle Adjani. In 1989 werd de bloedmooie actrice in Cannes bekroond, en toen zij de prijs in ontvangst nam citeerde zij uit De Duivelsverzen, op een ogenblik dat brullende mohammedanen wereldwijd het hoofd van Salman Rushdie eisten. (Lees er hier over.) Chapeau! Zij heeft N.B. een Algerijnse vader.
Helaas dus, zij heeft wel Césars verzameld maar is geen Marianne geweest. Over naar nummer 3 op mijn republikeinse glamourlijst. In 2000 werd Laetitia Casta tot de eer der republikeinse altaren verheven. Haar afgietsel —nr 5 in het aanbod van het Louvre— is wel niet zeer gelijkend, maar Marianne Casta draagt het republikeinse gedachtengoed toch met veel waardigheid uit, met name in Cannes. Vooraf moeten we nog opmerken dat de Mariannes, aangestoken door het republikeinse vuur, wel hun muts ophouden maar voor het overige hun garderobe wel eens durven verwaarlozen. (Zie hieronder de Marianne van Delacroix op de barricade.)
Er is trouwens kritiek geweest op het afgietsel van Marianne Bardot omdat de uitvoering iets té realistisch was, en bij latere Mariannes werd in het décolleté het flou artistique hersteld. In 2010 verscheen Laetitia Casta dus in Cannes met het haar hoog opgestoken (u herkent daar toch ook de frygische muts in?) en, in ware barricadegeest, in nonchalante garderobe.
Deze outfit leverde enkele mooie foto's op van mensen (mannen, eigenlijk) die alle moeite moeten doen om bij de les te blijven. Deze prijswinnaar bijvoorbeeld,
of deze buurman die probeert een gewoon praatje te slaan:
Maar het mooist vind ik deze:
De starheid waarmee de man in haar ogen blijft kijken! Men voelt en ziet het, hij heeft alle wilskracht verzameld om vooral niét... Zie ik daar zweet parelen op zijn voorhoofd?
