In Singapore is staken toegestaan binnen welbepaalde regels. De wettelijke beschikkingen worden ons door de overheid hier, onder Temporary Provisions van de Criminal Law, verstrekt. Het is typisch dat het om een uitzonderingswetgeving gaat die uit 1955 dateert, maar die voortdurend verlengd is, alvast tot 2024.
In de diensten voor water, gas en elektriciteit mag gewoon niet gestaakt worden. Voor ongeveer alle andere bedrijfstakken (hier de lange lijst) mag enkel gestaakt mag worden mits een aanzegging van 14 dagen. De logica hierachter is natuurlijk, dat de potentiële slachtoffers van de staking hun voorzorgen moeten kunnen nemen, hetgeen vooral begrijpelijk is in de context van de noodtoestand waarvoor deze wetgeving oorspronkelijk bedoeld was.
Voor alle duidelijkheid wordt 'staken' ook nog expliciet gedefinieerd als: het werk neerleggen. Criminele acties zoals wegversperringen, brandstichting, vernielingen, fysiek geweld, nemen van gijzelaars e.d., die men in Europa bij stakingen voor 'normaal' houdt en onbestraft laat, zouden in Singapore uiteraard bestraft worden. Het is de Europese praktijk van 'twee maten en twee gewichten', 1 voor gewone burgers en 1 voor vakbondsleden, die pervers is.
De laatste wettige staking in Singapore is de tweedaagse staking in 1986 bij het Amerikaanse bedrijf Hydrill. De laatste onwettige staking dateert uit 2012. Omwille van personeelsgebrek had de busmaatschappij SMRT Chinese gastarbeiders in dienst genomen (geen Singaporezen van Chinese komaf, maar staatsburgers van de Volksrepubliek China), en die legden spontaan het werk neer uit onvrede over hun loon en hun spartaanse huisvesting. De staking, waaraan maar een fractie van het personeel deelnam, duurde twee dagen en had een invloed op ongeveer 10% van de dienstverlening. Incidenten waren er niet. (Hieronder de meest rumoerige foto die ik kon vinden.)
In België zou zo'n beperkte staking waarschijnlijk niet eens het nieuws halen, maar in Singapore is een 'spontane staking' een contractbreuk die niet zonder gevolgen blijft. Met de stakers liep het als volgt af: de 5 aanstokers werden veroordeeld tot zes en zeven weken cel; 29 actieve stakers verloren hun werkvergunning en waren, nog geen week na de staking, al gerepatrieerd naar China; 150 meelopers kregen een waarschuwing en mochten hun werk hernemen. De rechter tilde bijzonder zwaar aan de hinder die bij de pendelaars veroorzaakt was. De Chinezen voerden aan dat zij niet wisten dat ze iets illegaals deden. Ook in het bestuur schijnt er een ontslag gevallen zijn, omdat het niet "zover" gekomen zou zijn als de man voldoende alert was geweest. Het hele verhaal staat hier te lezen bij de National Library Board van Singapore. Het wordt op vele plaatsen identiek gereproduceerd, en dat stemt mij altijd wat achterdochtig. Ik heb op de genoemde site de volgende vragen gesteld:
De dag nadien kreeg ik een antwoord, met een doorverwijzing waaruit bleek dat de aanstokers na hun celstraf eveneens naar China waren teruggekeerd. Vragen 2 en 3 bleven onbeantwoord.
De directie heeft op de staking overigens gereageerd met toelichting over het aangeklaagde loonverschil, met een financieel gebaar van goodwill en met verbetering van de huisvesting. Zoals bij de laatste wettige staking was er ook dit keer overleg en tegemoetkoming. De langdurige en standvastige sociale vrede in Singapore berust dus niet uitsluitend op repressie!
