Een 'geleide democratie'
Singapore is een parlementaire democratie naar Brits model, met als verschillen: er is maar 1 enkele kamer, en er is (zoals in België) algemene opkomstplicht bij de verkiezingen. De volksvertegenwoordigers worden verkozen in kieskringen volgens het principe 'the winner takes it all'. In een kamer van bijvoorbeeld 100 zetels kan een partij in principe alle zetels veroveren met exact 100 stemmen méér dan de oppositie, nl. door in elke kieskring te winnen met 1 stem verschil. De 49,99% verliezers worden dan niet vertegenwoordigd en de 50,01% winnaars regeren zonder tegenstand.
Singapore mocht voor het eerst zijn eigen volksvertegenwoordiging kiezen in 1959, toen het nog onder Brits bestuur viel. Van de 51 zetels gingen er toen 43 naar de People's Action Party, kortweg PAP. Tot de dag van vandaag heeft diezelfde partij die overweldigende kiesresultaten behouden en zij regeert dus onafgebroken met zeer weinig, en soms totaal géén, oppositie. Bij de laatste verkiezingen, in 2020, haalde zij, in competitie met tien andere partijen, 83 van de 93 zetels.
Dergelijke stabiele monsterscores roepen vragen op, en men denkt met enige achterdocht aan de democratie van de DDR (Duitse Democratische Republiek) of aan de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij, die ook langs parlementaire weg een alleenheerschappij verkregen heeft.
De PAP is van oorsprong een socialistische partij, die zich zelfs heeft moeten ontdoen van een linkervleugel die tegen het communisme aanleunde. Zij is aan de macht gekomen in een periode dat een communistische overname van Singapore niet denkbeeldig was, en dat stakingen en agitatie allerhande aan de orde van de dag waren. Men kan er enig begrip voor opbrengen dat de gewone democratische spelregels lijden onder een dergelijke toestand. De verkiezingen van 1963, bijvoorbeeld, vonden plaats met opposanten opgesloten, politiek agerende vakbonden niet meer erkend en dissidente verenigingen ontbonden. Turnbull (p. 285-286) vat het in academische termen als volgt samen: clever manipulation and pushing constitutional practice to the limit of the letter of the law (PAP-leider Lee Kuan Yew was niet voor niets als jurist opgeleid in Cambridge) gecombineerd met het British-type system of one-member constituencies without proportional representation. Het resultaat was in elk geval dat Singapore in 1963 brak met links, en dat orde en rust hersteld werden. Preferring 'guided democracy' to misguided democracy (Turnbull p.320) is in Singapore nog altijd van kracht. Turnbull (p.320) herleidt het mechanisme daarvan tot political skill, material success and the continued use of emergence regulations. Voor 2018 geldt
The electoral and legal framework that the PAP has constructed allows for some political pluralism and considerable economic prosperity, but it constrains the growth of credible opposition parties and limits freedoms of expression, assembly, and association. (Freedom in the World 2018, hier)Verkiezingsfraude als zodanig is er niet, en dat zou ook erg zijn voor een partij waarvan de aanhangers in het wit gekleed lopen als teken van onkreukbaarheid.
Democracy was the first casualty to the independent government's success and socialism the second want de PAP-leiders zagen een socialistisch Singapore als een 'economische onmogelijkheid', hoewel zij een socialistisch Malaya hadden voorgestaan (Turnbull 325). In 1976 verliet de PAP de Socialistische Internationale, nadat de Nederlandse PVDA een vermanend vingertje geheven had.
De formele democratie in Singapore wordt goed geïllustreerd door de Speakers' Corner naar het model van Hyde Park. Het is een innovatie uit het jaar 2000 en (anders dan mij was verteld): men moet zich wel vooraf registreren, maar de inhoud hoeft men niet mee te delen. Er zijn wel vele beperkingen, want men mag het niet hebben over godsdienst in het algemeen, over een bepaalde godsdienst in het bijzonder (tja), en alles wat haat en verdeeldheid kan zaaien tussen de verschillende rassen en godsdiensten in Singapore is eveneens taboe. (Hier meer details.) Zeer rekkelijk, en van overheidswege zeer interpreteerbaar, maar dat is vandaag in West-Europa niet anders. Vrije meningsuiting is hier de facto ook afgeschaft!
